Title-less

می خواهم برگردم به روزهای کودکی آن زمان ها که : پدر تنها قهرمان بود.عشــق، تنـــها در آغوش مادر خلاصه میشد بالاترین نــقطه ى زمین، شــانه های پـدر بــود... بدتـرین دشمنانم، خواهر و برادر های خودم بودند. تنــها دردم، زانو های زخمـی ام بودند. تنـها چیزی که میشکست، اسباب بـازیهایم بـود و معنای خداحافـظ، تا فردا بود.

 

 

این روزها به جای" شرافت" از انسان ها فقط" شر" و " آفت" می بینی

 

 

راســــــتی،دروغ گـــــفتن را نیــــــــز، خـــــــــوب یاد گـــرفتــه ام...!"حــــال مـــن خـــــــوب اســت" ... خــــــوبِ خـــــــوب

 

زنده یاد حسین پناهی